Portret van individuele keuzes
Ze hapert even. Kijkt om zich heen en ziet de pen waarmee ik aantekeningen maak. Met een sluw lachje pakt ze hem af. “Kijk, zoiets had ik in gedachten, maar dit is veel mooier.” Op mijn notitieblok staan tussen mijn hanenpoten een drietal ovale rondjes. Iris Bergman (18) wijst op haar linker pols. Het zeepaardje heeft kleine, subtiele vleugeltjes. “Dit is echt heel knap gezet. Zo dun krijg je het eigenlijk niet.”
Als ze lacht worden haar ogen groter. Of ze zich nog een blanco pols kan voorstellen. “Heel erg niet!” Ze moet giechelen om haar eigen antwoord. “Vaak hoor je mensen zeggen: ‘Tatoeages kun je niet meer af,- of uitdoen.’ Dat klopt, puur naakt kan niet meer. Maar dit is onderdeel van mij. Ik ben een blank meisje met hier en daar wat zwarte lijntjes. Dit is mijn lichaam en bloter kan niet.” Ze wenkt me dichterbij. “Kijk. Zie je de plooitjes in mijn huid?” Ze duwt met haar vinger de huid rond haar duim strak en ontspant. Een vertakt systeem van ondiepe groeven volgen haar aanrakingen. “En kijk nu hier.” Ze verlegt de aandacht naar haar tatoeage. “Zie je? Alles loopt door. De lijntjes zie je nog steeds door de zwarte inkt heen. Dit zeepaardje is onderdeel van mij.”
De fotografie studente is altijd al gefascineerd geweest door tatoeages. Vanaf jongs af aan wist Iris dat zij ooit een tattoo zou nemen. “Er gingen jaren overheen. Jaren waarin men het had over fases, dat het een trend was, iets tijdelijks.” Ze schudt haar hoofd. “Het is niet bedoelt als een dikke vinger naar dat soort mensen, maar het heeft wel een grote rol gespeeld in mijn onderzoek.” Ze doelt op haar profielwerkstuk. Daarin onderzocht zij waarom mensen een tatoeage nemen. “Het is iets menseigens. In elke cultuur over de hele wereld komt het fenomeen voor. Het zit in de cultuur van de mens. Het kan een vertellende of versierende functie hebben maar het gaat terug tot ver in de oudheid.”
“Een tatoeage is de meest individuele keuze die een mens kan maken.” Ze leunt achterover, vouwt haar armen over elkaar. Peilt en vist. Ik vraag om een nadere verklaring. Het blijkt de conclusie van haar onderzoek te zijn. En dan is ze niet meer te stoppen. Driftig vervolgt ze. “Tatoeages zijn geen stereotype. Het is niet perse een trend. Het zit ertussen in.” Ze praat hartstochtelijk. Vol ijver spreekt ze over opvoeding, schreeuwen om aandacht en criminaliteit. Gedreven vergelijkt ze een vers gebakken scone met een pas gezette tatoeage. Na een lange zin neemt ze haastig adem. “Elke tatoeage is voor iedereen anders. En dat niet alleen. Elke schouder, elk botje. Geen enkel mensenlichaam is hetzelfde. Dat alleen al maakt elke tattoo uniek. Want elke huid is uniek.”
Ze ademt uit.